Μέρος 4ο

Μέτριο με ολίγη τον έπινε τον καφέ της η Μόρφω. Παλιά έβαζε δυο κουταλιές ζάχαρη και μπόλικο καφέ. Και πρόσεχε να ΄χει καϊμάκι. Καϊμακλίδικο τον έπινε και η ίδια και ο Δημητρός. Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και, λίγο η πίεση, λίγο το ζάχαρο, αναγκάστηκε να τον νερώσει τον καφέ της και να βάζει λίγη ζαχαρίτσα «στη μύτη του κουταλιού», όπως έλεγε και στις γειτόνισσες, όταν πήγαινε βεγγέρα.
Κι όσο ανακάτευε το «νερομπούλι» της, θυμόταν το Δημητρό της. Γιατί και στον καφέ, ακόμη, έβρισκαν τρόπο να μαλώνουν –κι ας αγαπιόντουσαν.
«Τι τον πίνεις αμέσως; Δεν μπορείς να τον κατεβάσεις, σιγά – σιγά, σαν άνθρωπος»;
«Εμένα έτσι μ΄ αρέσει Μορφούλα μου»…
«Σαν τη νεροφίδα! Τον ρούφηξες μονοκοπανιά κι άντε… Έτοιμος να καβαλήσεις το κατώφλι, να πάρεις τις ρούγες»!
«Μα μ΄ αρέσει να ΄ναι ζεστός»…
«Κι αν καείς; Θα τρέχω να φέρνω ντομάτες και γιαούρτια, να σου φύγει η κάψα. Ξέχασες προχθές»;
«Δεν παθαίνω τίποτα σου λέω… Το στόμα μου είναι γανωμένο εμένα»…
«Το στόμα σου είναι γανωμένο, ή το μυαλό σου; Αλλά ξέρω τι θες. Να φύγεις θες. Να πα να βρεις το φύλο σου, τον κυρ-Θανάση, να το ρίξετε στο τάβλι. Τσάκα τσούκα, τσάκα τσούκα, να πάρετε πάλι το κεφάλι όλης της γειτονιάς. Και να ΄χω, εγώ, μετά να ακούω τα παράπονα»…
«Τι σ έπιασε τώρα»…
«Τι μ΄ έπιασε… Τι μ΄ έπιασε… Τίποτα δε μ΄ έπιασε. Μόνο που με τσαντίζεις, γιατί ποτέ δεν κάθεσαι να μιλήσουμε».
Κι έτσι, ο Δημητρός, καθόταν καμιάν ώρα, δίπλα της, να τη βλέπει να πίνει το καφεδάκι της (αφού το δικό του το είχε καταπιεί με δυο ρουφηξιές) και –το κυριότερο- την άκουγε. Ή έκανε ότι την άκουγε. Και, που και που, κουνούσε το κεφάλι του, ή μουρμούριζε κάνα «ναι», κάνα «βέβαια», έριχνε και κάνα μουγκρητό και νόμιζε η Μόρφω ότι την άκουγε, την παρακολουθούσε. Όμως του Δημητρού το μυαλό ταξίδευε. Παντού πήγαινε. Πότε στην Κωνσταντινούπολη, γιατί Κωνσταντινοπουλίτης ήτανε στην καταγωγή, πότε στο πρώτο γήπεδο του ΠΑΟΚ, στο Συντριβάνι, να παρακολουθεί με τη φαντασία του αγώνες, πότε στην Τούμπα, που βοήθησε κι αυτός να χτιστεί, βάζοντας τις πλάτες του και κουβαλώντας το πηλοφόρι στις ξύλινες σκαλωσιές.
Ήταν τότε που όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες, με το που τελείωναν τη δουλειά τους, πήγαιναν στο σπίτι τους, τρώγανε μια μπουκιά ψωμί κι έπειτα τρέχανε στην Αγια-Βαρβάρα, να βοηθήσουν στο κτίσιμο του γηπέδου. Το ΄κανε και ΄κείνος –κι ας μουρμούριζε η Μόρφω:
«Σκοτωμένος ήρθες και δε λες να φαρμακώσεις μια μπουκιά και να πέσεις να ξεραθείς… Θες μεσημεριάτικα να τρέχεις στα γήπεδα, να σκαρφαλώνεις στις σκαλωσιές. Κι αντί να σε πληρώνουν, τους πληρώνεις κι από πάνω»…
«Την ομάδα βοηθάω ρε συ Μορφούλα μου»…
«Να βοηθήσεις το σπίτι σου! Κι άσε την ομάδα και το καλό της».
Λίγο έλειψε να της χυθεί ο καφές.
«Αμάν! Για πότε φούσκωσε»…
Φούσκωσε ο καφές και την επανέφερε στο σήμερα. Γέμισε το φλιτζάνι της και βγήκε στο μπαλκόνι, να τον πιει μπαλκονάτα, τετ α τετ με το γείτονα. Μόνον που ο κυρ-Θανάσης είχε μπει για λίγο μέσα στο σπίτι. Κι ήταν άδειο το μπαλκόνι, αφημένο το ποτήρι και το φλυτζάνι στο τραπεζάκι.
Άφησε κι εκείνη το δικό της τον καφέ. Δεν τον έπινε ζεστό. Κι ας μην είχε το Δημητρό της, πια, να του μιλάει, για να περνάει η ώρα. Είχε τις θύμησές της. Και θυμήθηκε τότε, που την πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο. Που την έβαλε να καθίσει στη μαξιλάρα, να μη λερωθεί απ τα τσιμέντα της Τούμπας. Και πως έγειρε, εκείνη, πάνω του, γιατί είχε ένα αεράκι και έκανε, τάχα μου, πως κρύωνε. Και πως τη χτύπησε με τον ώμο του, ο αναθεματισμένος, όταν πετάχτηκε όρθιος κι άρχισε να φωνάζει με όλους τους άλλους:
«Γκόόόόλ! ΠΑΟΚ! ΠΑΟΚ! ΠΑΟΚ»!
«Κάτσε κάτω καλέ! Πώ πω! Ρεζίλι γινήκαμε! Κάτσε κάτω, που φωνάζεις σαν τις τσακαλοπαρέες των πιτσιρικάδων»!
Και δώσ’ του να τον τραβάει πότε από το μανίκι και πότε από το μπατζάκι. Αλλά ο Δημητρός, πού να καθίσει. Πηδούσε, χειροκροτούσε, ούρλιαζε! Ένας είχε γίνει με όλους τους άλλους. Ένα τέταρτο χρειάστηκε να περάσει, για να καθίσουν ξανά στους απαυτούς τους!
Ο ήχος από το τηλέφωνο την ξανάφερε στο σήμερα. Πήγε να σηκωθεί, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν το δικό της. Ακουγόταν πολύ στο βάθος. Πρέπει να ήταν του κυρ-Θανάση, γιατί ήταν οι πόρτες ανοιχτές και ακούγονταν όλα, έτσι απέναντι που έμεναν.
«Ναι; Ποιος; Έλα παιδί μου, έλα παλικάρι μου… Καλά, καλά… Εσύ; Τα παιδιά; Η Νίτσα μας; Μπράβο, μπράβο… Πότε να σας περιμένω»;
Σιγή. Έστησε αυτί η Μόρφω, αλλά τη φωνή του κυρ-Θανάση δεν την ξανάκουσε.
«Πρέπει να μιλάει σιγά»…
Σιγά μιλούσε ο Θανάσης. Ένα «καλά», είπε όλο κι όλο. Έκλεισε το τηλέφωνο, περπάτησε ως το ντιβανάκι της κουζίνας και κάθισε εκεί. Κρέμασε τα χέρια ακουμπισμένα στα πόδια, έγειρε το κεφάλι μπροστά και του ΄φυγαν δυο δάκρυα.

Συνεχίζεται

Στις φωτογραφίες
1. Κωνσταντινούπολη
2. Ποδοσφαιρικός Αγώνας Μεταξύ Ποδοσφαιριστών ΠΑΟΚ - Καλαθοσφαιριστών Θεσσαλονίκης. Διακρίνονται από αριστερά όρθιοι οι: Μπούσιος Ι., Κωνσταντάρας Α., Οικονόμου Γ., Μούμογλου Α., ΤζανανδρέαςΑ., Πεταλίδης Α., Στεφανίδης Μ., Γραβάνης, Μιτσακάκης Γ. Κάτω σειρά: Λιβαδάς Ε., Αγγελίδης Ο., Φουρουντζόπουλος Δ., Γκολέμας Ν., Τσίντογλου Ν. Φωτογραφία από το αρχείο του Χάρη Παπαγεωργίου.
3. Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο του ΠΑΟΚ (1926)4. Αγιασμός στην φρεσκοχτισμένη Τούμπα